Jak wskazano w  ostatnim wpisie jednym z roszczeń odszkodowawczych jakie przysługują poszkodowanemu w związku z zaistnieniem szkody osobowej jest zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 444 kodeksu cywilnego „W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu”.

Z kolei w myśl art. 445 kodeksu cywilnego „W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”. Przepis powyższy stosuje się również w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu.

Ograniczając się jedynie do podstawowych cech zadośćuczynienia wskazać należy, iż jest to świadczenie:

1. pieniężne o charakterze kompensacyjnym. Jak zaznaczył Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 16 września 2014 r. (sygn. akt I ACa 317/14) zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i nie może mieć jedynie charakteru symbolicznego, ale też nie może być nadmierne w stosunku do krzywdy i być źródłem nieuzasadnionej korzyści majątkowej.
2. co do zasady jednorazowe;
3. co do zasady związane z osobą poszkodowanego;
4. stanowiące sposób złagodzenia cierpień, nie tylko fizycznych, ale również psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia osoby poszkodowanej;
5. zindywidualizowane, tj. przy ustalaniu jego wysokości uwzględniające wszystkie okoliczności danej sprawy, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego w tym przedmiocie wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 19 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury.