W świetle dostępnych krajowych statystyk policyjnych w 2016 roku w wypadkach drogowych poszkodowanych zostało łącznie 40 766 osób, w tym śmierć poniosło 3 026 osób. To oznacza, że dziennie ok. 108 osób zostaje rannych.  W tym miejscu pojawia się pytanie, czy osobie poszkodowanej przysługują, jakiekolwiek uprawnienia, (jeśli tak to jakie) i kto jest podmiotem właściwym – adresatem takich roszczeń

Warto pamiętać, że w przypadku ustalenia odpowiedzialności sprawcy wypadku komunikacyjnego, poszkodowanemu przysługują następujące roszczenia:

1. zadośćuczynienie za doznaną krzywdę  (art. 445 k.c. w zw. z 444 k.c.) – jednorazowe świadczenie pieniężne, które stanowi sposób złagodzenia cierpień, nie tylko fizycznych, ale również psychicznych osoby poszkodowanej;
2. zwrot wszelkich kosztów związanych z wypadkiem  (art. 444 § 1 k.c)- odszkodowanie obejmujące nie tylko zwrot kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją, ale także związanych z dostosowanym do potrzeb poszkodowanego odżywianiem, specjalistyczną opieką nad poszkodowanym, czy też kosztów dojazdu poszkodowanego i jego bliskich do placówek medycznych, przystosowania warunków lokalowych adekwatnie do potrzeb poszkodowanego, czy też przygotowania go do wykonywania nowego zawodu;
3. renta wyrównawcza (art. 444§2 k.c.)- świadczenie rentowe przysługujące poszkodowanemu w sytuacji, kiedy w wyniku obrażeń doznanych w wypadku utracił częściowo lub całkowicie zdolność do pracy zarobkowej. Renta z tego tytułu powinna odpowiadać różnicy pomiędzy hipotetycznymi dochodami poszkodowanego, gdyby do wypadku nie doszło, a aktualnymi dochodami, w tym również świadczeniami otrzymywanymi w ramach ubezpieczenia społecznego;
4. renta na zwiększone potrzeby (art. 444 § 2 k.c.)- świadczenie rentowe mające na celu zapewnienie poszkodowanemu środków finansowych niezbędnych do zaspokojenia codziennych potrzeb, jakie ujawniły się w związku z doznanymi wskutek wypadku obrażeniami ciała. Koszty te mają cykliczny charakter i zazwyczaj związane są z koniecznością stałej opieki lub pielęgnacji, leczenia, rehabilitacji, zakupu leków, czy też dojazdów do placówek medycznych;
5. renta z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość (art. 444 § 2 k.c.)-  świadczenie rentowe, które ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu utraconej wskutek doznanych w wyniku wypadku obrażeń możliwości rozwoju, zdobycia odpowiednich kwalifikacji zawodowych, czy też rozwoju kariery. Taka sytuacja ma często miejsce w przypadku szkód na osobach małoletnich, którym wypadek przerywa proces kształcenia, czy nawet w znacznym stopniu go ogranicza;
6. jednorazowe odszkodowanie (kapitalizacja renty) (art. 447 k.c.)- świadczenie, które jest uzasadnione w szczególności, gdy poszkodowany w następstwie wypadku stał się inwalidą, a przyznanie jednorazowego odszkodowania ułatwi mu wykonywanie innego zawodu, czy też rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej.

Wymienione powyżej roszczenia odszkodowawcze przysługują przede wszystkim przeciwko podmiotowi odpowiedzialnemu za spowodowanie wypadku komunikacyjnego. W granicach odpowiedzialności sprawcy wypadku komunikacyjnego odpowiedzialność ponosił będzie także ubezpieczyciel OC. Jeśli natomiast kierujący pojazdem pomimo istnienia takiego obowiązku nie był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej, wówczas ubezpieczony będzie mógł domagać się zapłaty odszkodowania od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego. Zasady, tryb i warunki dochodzenia roszczeń odszkodowawczych zarówno od ubezpieczyciela jak i Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego regulują w zasadniczej mierze przepisy ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.