Więzi rodzinne stanowią dobro osobiste a ich naruszenie lub zerwanie może skutkować żądaniem zapłaty zadośćuczynienia na podstawie przepisu art. 448 k.c. – tak przyjął Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 7 marca 2019 r. I ACa 752/18.

Zgodnie z przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny  spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej. Jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. W braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy, uwzględniając te same kryteria.

W orzecznictwie przyjmuje się, że więzi rodzinne stanowią dobro osobiste w rozumieniu art. 23 k.c. i z tego powodu korzystają z ochrony prawnej w postaci możliwości domagania się przez poszkodowanego rodzica zaniechania działań naruszających, czy zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną z tego powodu krzywdę. Zachowanie rodzica pełniącego funkcję stałego opiekuna polegające na kształtowaniu u dziecka negatywnego wizerunku drugiego z rodziców, prowadzącego do osłabienia lub utraty więzi rodzica z dzieckiem oraz braku realizacji kontaktów wynikających z orzeczeń sądowych jest bezprawne i uzasadnia zastosowanie przez sąd opisanych powyżej środków ochrony prawnej, w tym w szczególności zobowiązania rodzica podejmującego tego rodzaju działania do zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, będącego wypadkową nasilenia złej woli rodzica wiodącego i rozmiaru krzywdy doznanej przez rodzica pozbawionego kontaktu z dzieckiem.